Tην Κυριακή 1/7 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο εστιατόριο της Α’ κατά την οποία μοιράσαμε το πρόσφατο κείμενό μας, μπλοκάραμε τη διαδικασία υπόδειξης του αριθμού δωματίου και επιβάλλαμε να φάμε όλοι/ όλες όσοι/όσες είχαμε έρθει για το μεσημεριανό φαγητό.Ενάντια στην κίνηση του πανεπιστημίου να μειώνει τις μερίδες του φαγητού και να χειροτερεύει την ποιότητα του ,εμείς διεκδικούμε περισσότερες μερίδες για να καλύπτουμε την ανάγκη μας ,καλύτερη ποιότητα φαγητού και καλύτερες συνθήκες εργασίας των εργαζομένων.
Όπως και την Κυριακή έτσι και κάθε μέρα να μην αφήνουμε τους ”εσωτερικούς κανονισμούς” να δυσχεραίνουν τη ζωή μας στην εστία και να περνάνε πάνω από τις ανάγκες μας για τροφή και στέγαση.Στο κείμενό μας αναφερόμαστε και στην υποχρεωτική παράδοση του κλειδιού του δωματίου προκειμένου να πάρουμε πτυχίο :
ΣΗΜΕΙΟ ΚΛΕΙΔΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
Λείπει η γάτα χορεύουν τα ποντίκια
Τον περασμένο Σεπτέμβρη, πριν καν επιστρέψουμε στην εστία, ο αντιπρύτανης Πολυμενέας, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη θέση του απέναντί μας, αποφάσισε πως οι εστιακοί φοιτητές δεν θα μπορούν να πάρουν πτυχίο, αν δεν παραδώσουν πρώτα το κλειδί του δωματίου τους. Σε ίδια μοίρα θα είναι και όσοι/ες περιμένουν να εγκριθεί η αίτηση για το μεταπτυχιακό τους. Δηλαδή, θα πρέπει να παραδώσουν το δωμάτιο, να φύγουν και, αν περάσουν στο μεταπτυχιακό, να κάνουν εκ νέου αίτηση στην εστία. Φυσικά, το να ξαναμπούν στην εστία δε θα είναι εύκολο μιας και τα κριτήρια είναι πολύ πιο αυστηρά για τους/τις μεταπτυχιακούς/ές, ενώ, παράλληλα, έχουν μειωθεί και οι αντίστοιχες θέσεις στην εστία.
Παλιά τους τέχνη κόσκινο
Με αυτή την τακτική το πανεπιστήμιο αφενός επιδιώκει να χτίσει την καλή εικόνα του εύρυθμου ιδρύματος το οποίο κάνει εισδοχές για τους/τις πρωτοετείς φοιτητές/ριες- φυσικά όχι δημιουργώντας νέα δωμάτια, αλλά διώχνοντας όλο και περισσότερους/ες από τα ήδη υπάρχοντα. Αφ’ ετέρου, προωθεί την εντατικοποίηση των σπουδών, πιέζοντάς μας να τελειώσουμε γρήγορα τις σπουδές μας και αυξάνοντας διαρκώς τα ακαδημαϊκά κριτήρια, για τη συνέχιση της διαμονής μας στην εστία. Ακόμα, αν για τρεις μήνες χάσουμε τη φοιτητική μας ιδιότητα και άρα πάψουμε να είμαστε παραγωγικοί για το πανεπιστήμιο, πρέπει να φύγουμε.
Φυσικά αυτή η επίθεση στις ανάγκες μας δεν είναι κάτι καινούριο. Το πανεπιστήμιο το συνέφερε στο παρελθόν να δίνει μια ευκαιρία ταξικής ανέλιξης, ώστε να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς. Στην παρούσα συγκυρία, όμως, οι ανάγκες του κεφαλαίου δεν είναι πια οι ίδιες. Το ζήτημα στις μέρες μας, για το κεφάλαιο, είναι πάλι η ταξική κινητικότητα αλλά αυτή τη φορά προς τα κάτω. Βλέπουμε λοιπόν τα τελευταία χρόνια μία εγκατάλειψη των εστιών και την ολοένα και μεγαλύτερη υποχρηματοδότησή τους από το κράτος. Και αυτό όχι γιατί του λείπουν τα λεφτά, αλλά γιατί επιλέγει να τα διαθέσει στην έρευνα και σε καινούρια γραφεία καθηγητών.
Εκτός από την υποσυντήρηση των κτιρίων της ΦΕΠΑ και την μετατροπή των κριτηρίων διαμονής στις εστίες σε αυστηρότερα, προβλήματα αντιμετωπίζουμε ακόμα και με την σίτιση. Αφενός η ποσότητα και η ποιότητα του φαγητού ολοένα και χειροτερεύουν, αφετέρου οι συνθήκες εργασίας των εργαζομένων στα εστιατόρια ολοένα και δυσχεραίνουν. Αρχικά οι μερίδες μειώθηκαν (από τις 600 δηλωμένες κάρτες μόνο οι 300 ετοιμάζονται κάθε μέρα), με το πρόσχημα πως υπάρχει υποχρηματοδότηση στις προμήθειες και αν παρέμεναν στον ίδιο αριθμό (600), η ποιότητα θα υποβαθμιζόταν. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτές τις 300 μερίδες η ποιότητα παραμένει κακή όπως και πριν. Σημειωτέον, ότι στη ΦΕΠΑ διαμένουν περίπου 1000 οικότροφοι. Ταυτόχρονα, το πανεπιστήμιο βρίσκει την ευκαιρία να εισάγει εργολαβίες, φιλανθρωπικά ιδρύματα και εταιρείες για να το βοηθήσουν στην οικονομική διαχείριση, ισχυριζόμενο ότι δεν ευθύνεται το ίδιο για την υποσυντήρηση των εστιών, αλλά η οικονομική κρίση. Με αυτήν την τακτική αποποιείται των ευθυνών και του κόστους που του αναλογεί να επενδύσει στη φοιτητική μέριμνα και παράλληλα βγάζει κέρδος. Πώς γίνεται αυτό; Οι εργολαβίες κοστίζουν πολύ λιγότερο στο πανεπιστήμιο, καθώς οι συμβάσεις των εργαζομένων ανανεώνονται ανά άτακτα χρονικά διαστήματα (από 1 ημέρα έως 1 μήνας), δεν τους αναγνωρίζεται προϋπηρεσία (προϋπηρεσία =+30% στον μισθό), δεν παίρνουν δώρα πάσχα και χριστουγέννων και όταν τα διεκδικούν, απειλούνται έως και απολύονται. Με λίγα λόγια, το κόστος των φοιτητών για το πανεπιστήμιο ελαχιστοποιείται με την συνεχή υποβάθμιση τόσο των φοιτητών όσο και των εργαζομένων. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πρόσφατα είναι αυτό των καθαριστριών του ΕΚΠΑ, υπό την εργολαβία του My Services, που όταν κινητοποιήθηκαν για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, απολύθηκαν εκδικητικά, με σύμπραξη πανεπιστημίου εργολάβου, 62 εξ’ αυτών. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η απόφαση αυτή του Πολυμενέα να μας διώξει από την εστία, η ανύπαρκτη συντήρηση των εστιών (Β’ΦΕΠΑ), το κακό και λίγο φαγητό στο εστιατόριο, η απουσία υλικοτεχνικού εξοπλισμού (πχ πλυντήρια), το καθεστώς επισφάλειας και εντατικοποίησης της εργασίας των εργαζομένων στην εστία δεν είναι ατυχείς συμπτώσεις. Είναι κομμάτια της στρατηγικής υποτίμησης των ζωών μας από το κράτος και το πανεπιστήμιο.
Μια συλλογική λύση
Για εμάς κριτήριο παραμονής και σίτισης στην εστία δεν είναι η φοιτητική ιδιότητα ή τα ακαδημαϊκά κριτήρια του πανεπιστημίου. Ως κομμάτι της εργατικής τάξης, μας επιβάλλεται να δουλεύουμε για να ζήσουμε. Εμείς από την άλλη επιλέγουμε να κοινωνικοποιούμαστε ώστε να συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας, να πολιτικοποιούμαστε στο χώρο που ζούμε, για να αναγνωρίζουμε τους κοινούς εχθρούς μας και να αρνούμαστε την επιβεβλημένη ταυτότητα του φοιτητή ή της φοιτήτριας, που πρέπει να ζει μόνο για να διαβάζει και να είναι παραγωγικός/ή για το κράτος και τα αφεντικά. Βάζοντας μπροστά την ανάγκη διαμονής μας στην εστία, υπερασπιζόμαστε στην πράξη κάθε κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Αντί να παραδίδουμε τα κλειδιά στη γραμματεία προκειμένου να πάρουμε πτυχίο, λέμε να διατηρούμε αντικλείδια, μέχρι και να αρνούμαστε να παραδώσουμε το κλειδί. Ακόμα, να αρνούμαστε να επιδεικνύουμε την κάρτα σίτισης προκειμένου να φάμε, για να αποδείξουμε ότι πληρούμε τα κριτήρια του πανεπιστημίου, για το ποιες τρώνε και ποιοι όχι. Εμείς λέμε ότι αν ήταν οι κάρτες όσα τα δωμάτια της ΦΕΠΑ, τότε θα τρώγαμε όσοι/ες το έχουμε ανάγκη, εστιακοί και μη, παραγωγικοί ή όχι. Γι’ αυτό και θα πρέπει να τρώμε όλοι/ες στο εστιατόριο για όσο καιρό παραμένει ανοικτό και όχι μονάχα αυτοί που έχουν εξεταστική. Αν ο Ζιάκας, ο Μαστοράκος, ο Πολυμενέας ή οποιοσδήποτε άλλος ”υπεύθυνος” επιχειρήσει να διώξει κάποιον/α από εμάς από το δωμάτιο, ή αρνηθεί να δώσει μερίδα σε κάποιον εξωεστιακό ή φοιτητή άνω του 6ου έτους, ή αν μας χλευάσουν επειδή πήραμε κάποια παραπάνω μερίδα, προτείνουμε να είμαστε όλοι/ες εκεί και να τους εμποδίσουμε. Όπως στο παρελθόν έχουμε ξανακάνει, έτσι και τώρα συλλογικά να μπλοκάρουμε τη δυνατότητα του πανεπιστήμιου και των παρατρεχάμενών του, να κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση και να ορίζουν εκείνοι με γνώμονα το κέρδος, πως θα είναι η ζωή μας.
COMMON MULTIPLE – Αυτοοργανωμένος Κοινωνικός Χώρος στη ΦΕΠΑ