Με αφορμή το περιστατικό της σεξιστικής επίθεσης που είχε δεχθεί μια κοπέλα στις εστίες πριν από ένα μήνα περίπου, είχαμε κάνει μία παρέμβαση (12/11) στο χώρο των εστιών βάφοντας με συνθήματα τους τοίχους και κολλώντας αφίσες. Το Σάββατο 3/12 έγινε μία δεύτερη παρέμβαση από την γυναικεία πρωτοβουλία ενάντια στο σεξισμό, που είχε συσταθεί για να απαντήσει στην παραπάνω επίθεση, παρόμοιου χαρακτήρα με την δικιά μας και άνοιξε από τότε κι έπειτα ένα μπαράζ επιθέσεων λεκτικών και όχι μόνο ενάντια στον τρόπο που δρούμε και στα πιστεύω μας από κάποια άτομα της εστίας. Θελήσαμε λοιπόν να απαντήσουμε σε όσα ειπώθηκαν και εγγράφως με κείμενό μας και όχι μέσω facebook κα μέσων που έχει ανοίξει συζήτηση.
Εμείς αντιλαμβανόμαστε το δημόσιο χώρο ως ένα χώρο που ανήκει στο κράτος και για να κατακτηθεί από εμάς τους από τα κάτω, οφείλουμε να του δώσουμε τα χαρακτηριστικά μας. Στο πλαίσιο αυτό, ο δημόσιος χώρος αποτελεί ένα πεδίο πάλης μεταξύ διαφορετικών συμφερόντων : των δικών μας από την μία και από την άλλη του κράτους και όσων στηρίζουν την κυρίαρχη ιδεολογία. Το κράτος θέλει οι χώροι αυτοί να είναι καθαροί και ουδέτεροι και με αυτό δεν εννοεί όχι χρωματιστοί ή άδειοι, αλλά καθαροί από πολιτικά χαρακτηριστικά που εναντιώνονται σ’ αυτό. Γιατί όμως το κράτος θέλει οι χώροι να είναι καθαροί από πολιτικό λόγο; Παίρνοντας ως παράδειγμα την εστία, βλέπουμε ότι βρισκόμαστε εδώ μέσα για να διαβάζουμε, για να τελειώσουμε την σχολή μας όσο πιο γρήγορα γίνεται και κατ’ επέκταση να βγούμε στην αγορά εργασίας όσο πιο γρήγορα γίνεται και να αρχίσουμε να είμαστε παραγωγικοί για το κεφάλαιο. Επομένως, οι όροι διαβίωσης εδώ μέσα είναι πολύ συγκεκριμένοι και σ’ αυτούς εμείς δεν έχουμε λόγο, καθώς δεν πρέπει να παρεμβαίνουμε στις ήδη δοσμένες λειτουργίες που έχουν. Το αστείο είναι ότι νομίζουμε ότι το κράτος είμαστε εμείς και όταν κάνουμε κάτι εναντίον του στρεφόμαστε ενάντια σε εμάς τις ίδιες. Αυτό είναι μία άποψη που έχει εκφραστεί πολλές φορές εδώ μέσα όταν εμείς αρνούμαστε τους δοσμένους μας ρόλους. Ένα άλλο πράγμα που ακούμε συχνά είναι ότι η εστία είναι το σπίτι μας και εμείς την βρωμίζουμε. Η εστία είναι του κράτους και του παν/μίου και γίνεται το σπίτι μας μονάχα όταν την οικειοποιούμαστε με τους δικούς μας όρους. Δεν είναι ιδιοκτησία μας, είναι, όμως, ο χώρος αναπαραγωγής μας και επιλέγουμε να βάζουμε τα χαρακτηριστικά που εξυπηρετούν τις ανάγκες τις δικές μας και του αγώνα μας. Επίσης, η εστία δεν είναι ένα αποκομμένο κομμάτι του πανεπιστημίου αλλά κομμάτι μιας γειτονιάς και ευρύτερα μιας κοινωνίας. Οπότε λόγο σ’ αυτήν έχουν όσοι/ες υπάρχουν, δρουν και παρεμβαίνουν, θεωρώντας την ως τέτοιο.
Πέραν το κομματιού του γιατί γράφουμε δεχτήκαμε κριτική και για το πώς γράφουμε σε τοίχους και ποιοι/ες είμαστε εμείς να το κάνουμε. Να κάνουμε ξεκάθαρο καταρχάς πως το ζήτημα δεν είναι οι τοίχοι αλλά οι κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσουμε στους χώρους που ζούμε. Οι τοίχοι είναι για μας ένας καμβάς, ένα ανοιχτό πεδίο έκφρασης και γι’ αυτό εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να εκφραστούν εκεί τα πιστεύω και τα συμφέροντα των καταπιεσμένων κι όλων όσων δεν θέλουν να ζουν σε αποστειρωμένους από πολιτική χώρους ασχέτως αν αυτοί/ες έχουν την τεχνοτροπία, τα μέσα ή την γνώση να το κάνουν. Δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να ‘μαστε ζωγράφοι, γκραφιτάδες, γραφίστες ή όποιος άλλος ειδήμονας έτσι ώστε να μπορούμε να επεμβαίνουμε στους τοίχους προκειμένου να βγει κάτι ‘’όμορφο’’. Εμάς μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο των όσων γράφουμε κι όχι η ορθογραφία, ο κακός γραφικός χαρακτήρας και ο μη εκλεπτυσμένος γραπτός λόγος. Η αστική κουλτούρα έχει σαν κομμάτι της τον σωστό, επίσημο λόγο και εμείς αρνούμαστε αυτή την κουλτούρα, την ευγένειά της, την ηθική της και τον λόγο της. Εμείς και μεταξύ μας και σε δημόσιο λόγο επιλέγουμε να μην μιλάμε την γλώσσα των κυρίαρχων, αλλά να μιλάμε αλλιώς. Ως προς το κομμάτι για το αν είναι όμορφος ένας τοίχος ή όχι που είναι υποκειμενικό και δεν μας αφορά, είναι ζήτημα το γιατί δεν θεωρούμε όμορφο έναν γραμμένο τοίχο, το οποίο είναι κατάλοιπο αστικών κανόνων που οι περισσότεροι έχουν εσωτερικεύσει.
Σχετικά με την κριτική, τις λεκτικές επιθέσεις και στο σκίσιμο των αφισών και συνθημάτων μας σχετικά με τον αντισεξισμό, δηλώνουμε καθαρά πως για εμάς δεν τίθεται θέμα αισθητικής ή άλλου τύπου “πρόβλημα”. Αντ’ αυτού όλες αυτές οι επιθέσεις συνιστούν επιθέσεις στα πολιτικά μας περιεχόμενα και συγκεκριμένα στην αντισεξιστική δράση. Όπως πριν ένα χρόνο όταν ανοίξαμε το θέμα των μεταναστών και της ενδεχόμενης στέγασης και στήριξης αυτών, εκφράστηκαν διάφορες ρατσιστικές φωνές από άτομα της εστίας που μέχρι τότε εμφανιζόντουσαν ως αθώες και απολιτίκ, έτσι και από το περασμένο Μάρτιο που έχουμε ανοίξει το θέμα του σεξισμού έγινε κάτι ανάλογο. Αναγνωρίζουμε πως για να ξεπεράσουμε ρατσιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις απαιτείται δουλειά και συνέχεια και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Η εμφάνιση στο δημόσιο λόγο αυτών των φωνών είναι για εμάς μια ένδειξη πως η δουλειά μας όντως παράγει αποτελέσματα. Η εμφάνιση και η έκφραση αυτών των αντιλήψεων είναι το πρώτο βήμα για να ξεχωρίσουμε με ποιούς είμαστε και με ποιούς όχι, ποιοι εντάσσουν τον εαυτό τους στους καταπιεσμένους και ποιοί παίρνουν τη μεριά των από πάνω. Και αντίστοιχα οι απαντήσεις που θα δίνουμε στον καθένα θα είναι αντίστοιχες των θέσεων και των προθέσεων τους. Αλλιώς απαντάμε σε κάποι@ που κάνει μία γόνιμη κριτική, με σκοπό να βελτιώσει τον τρόπο με τον οποίο παρεμβαίνουμε και αλλιώς σε όποι@ μας επιτίθεται και μας στοχοποιεί.
Εμείς δεν λέμε πως έχουμε βρει τον τέλειο τρόπο να αντιμετωπίζουμε αυτά τα θέματα σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Λέμε όμως πως έχουμε πάρει θέση, αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά και προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να δώσουμε απαντήσεις. Είμαστε μια μειοψηφία όπως και όλες οι άλλες που δρουν και παρεμβαίνουν στα πολιτικά και δημόσια πράγματα. Νομιμοποιούμαστε από την ύπαρξη, την παρουσία, τη δράση μας, τις αρνήσεις μας και τις αποφάσεις που λαμβάνονται μέσα από μια συλλογική διαδικασία όπως είναι η συνέλευσή μας. Η συνέλευση αυτή είναι ανοιχτή σε όποιον και όποια θέλει να την παρακολουθήσει και ταυτόχρονα να περιφρουρήσει τους χώρους, τις δομές και τις σχέσεις που δημιουργούμε από τις επιθέσεις του κράτους και των φασιστών όσο και από κάθε είδους συμπεριφορές που αναπαράγουν τους υπάρχοντες διαχωρισμούς (σεξιστικές, ρατσιστικές και φασιστικές ιδεολογίες και πρακτικές). Δεν θα υποκριθούμε ότι εκφράζουμε κάποια αφηρημένα συλλογικά υποκείμενα, αλλά τους εαυτούς μας και τις εαυτές μας. Δε θέλουμε να σώσουμε κανέναν. Θέλουμε να παρακινήσουμε και άλλους/ες να αυτοοργανωθούν, να εκφράσουν τις ανάγκες τους και τα συμφέροντά τους.
Common Multiple
Αυτοργανωμένος κοινωνικός χώρος στην ΦΕΠΑ
Blog: common-multiple.espivblogs.net
Email: common_multiple@espiv.net