Ή πώς το κράτος επιτίθεται σε όσους πριονίζουν τα θεμέλια του
Τη Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017 το ελληνικό κράτος εισέβαλλε σε 3 καταλήψεις στον ελλαδικό χώρο από τις οποίες εκκένωσε τις 2. Εισέβαλλε στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αγρινίου, κλέβοντας 600 ευρώ που ‘χαν συγκεντρωθεί για κινηματικούς σκοπούς. Η απάντηση των συντρόφων και συντροφισσών ήταν να προχωρήσουν σε ανακατάληψη του κτηρίου σπάζοντας τις κλειδαριές. Την ίδια μέρα εκκενώθηκαν με παρόμοιο τρόπο η κατάληψη μεταναστών και μεταναστριών Δρακοπούλειο στο κέντρο της Αθήνας στην οδό Αλκιβιάδου και η Βίλα Ζωγράφου στη γειτονιά μας.
Όλα αυτά πρέπει να ειδωθούν στο πλαίσιο μιας επιθετικής κι εντεινόμενης προσπάθειας του ελληνικού κράτους να καταστείλει καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους. Το καλοκαίρι (27/07/16) εκκένωσε 3 καταλήψεις στη Θεσσαλονίκη. Τον περασμένο χρόνο είχαμε πολλαπλές επιθέσεις από φασιστικές/παρακρατικές ομάδες σε στέκια και καταλήψεις (Vancouver Apartman, κατάληψη μεταναστών Νοταρά 26, Κατάληψη Ανάληψη, στέκι της συνέλευσης Βύρωνα-Καισαριανής- Παγκρατίου, Λέλας Καραγιάννη, Προσφυγικά και πρόσφατα επίθεση από οπαδούς της ΑΕΚ στη Στρούγκα στη Ν. Φιλαδέλφεια για τις μπίζνες του Μελισσανίδη με το γήπεδο).
Βλέπουμε δηλαδή μια οργανωμένη προσπάθεια φθοράς και διάλυσης των τόπων που οι άνθρωποι αυτο-οργανώνονται κι αγωνίζονται ενάντια στο καθεστώς που βιώνουμε, ενώ αυτοί προσπαθούν να υπερασπιστούν τις κοινότητες που έχουν χτίσει.
Οι καταλήψεις είναι οι τόποι γέννησης του άλλου κόσμου,
ενός κόσμου χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, αλλοτρίωση
Οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι είναι επικίνδυνοι για το κράτος και κάθε εξουσία. Οι τελευταίοι το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Για εμάς είναι από τη μια μεριά χώροι που μπορούμε να εδαφικοποιήσουμε τους αγώνες μας, υλικοί τρόποι για να έρθουμε σε αντιπαράθεση με τις εξουσίες, τις σχέσεις εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης. Χώροι που σκοπεύουν να επικοινωνούν και να αλληλεπιδρούν με άλλες κοινωνικές ομάδες που πλήττονται, που ανήκουν στη μεριά των καταπιεσμένων και που επιδιώκουν να συναντηθούμε όλοι και όλες σε κοινούς αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση, την
καταπίεση και την καθημερινή μας αλλοτρίωση. Από την άλλη οι καταλήψεις είναι τόποι
απελευθερωμένοι από την παρέμβαση του κράτους. Είναι τόποι, τους οποίους απαλλοτριώνουμε από αυτό, επαναπροσδιορίζουμε την λειτουργια τους σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες και χτίζουμε εδώ και τώρα τις κοινωνικές σχέσεις που προτάσσουμε μέσα από τους αγώνες μας. Τόποι που καθορίζουμε μόνες μας τις ανάγκες μας, την κάλυψή τους αλλά και τόποι που αφήνουμε ελεύθερες τις επιθυμίες μας, τη
δημιουργικότητα και την έκφρασή μας. Η κατάληψη είναι ο άλλος κόσμος που δημιουργούμε μοριακά: ένας κόσμος όπου η ύπαρξή μας δε διαμεσολαβείται από σχέσεις εμπορεύματος, κρατικής καταστολής και κοινωνικής καταπίεσης. Είναι δεδομένο πως αυτός ο άλλος κόσμος δε μπορεί παρά να αποζητά χώρο και να εναντιώνεται στο υπάρχον.
Η εκκένωση της Βίλας Ζωγράφου, ενός κοινωνικού χώρου ζωντανού και απαλλαγμένου από εμπορευματικές σχέσεις και σχέσεις ιδιοκτησίας, δεν μπορεί παρά να είναι ένα χτύπημα για τα κινήματά μας. Στηρίζοντας κοινωνικές, εργατικές και αντιφασιστικές ανάγκες με τρόπο άμεσο και υλικό ως μια υποδομή στην υπηρεσία αυτοοργανωμένων, αδιαμεσολάβητων κι οριζόντιων αγώνων στη γειτονιά του Ζωγράφου ήταν ένα σημαντικό ανάχωμα απέναντι στο Δήμο και τις μπίζνες του. Ποιές μπίζνες; Τη δημιουργία ωδείου επί πληρωμή (για το οποίο έχει χρεώσει τους δημώτες με 19,5 εκατομμύρια ευρώ), το χτίσιμο πάρκινγκ, εμπορικού κέντρου και το τσιμέντωμα μιας τεράστιας έκτασης που σήμερα είναι χώρος πρασίνου. Η Βίλα Ζωγράφου αποτελούσε ένα χώρο συνάντησης, κοινωνικότητας και ζύμωσης, αυτομόρφωσης και δημιουργίας, βάζοντας φρένο στην εξάπλωση του φασισμού στις γειτονιές μας, αντιπροτείνοντας κοινωνικές σχέσεις που δε διαμεσολαβούνται από την εξουσία κράτους και κεφαλαίου.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΒΙΛΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ