Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου
Και φέτος η χρονιά ξεκίνησε με τα γνωστά προβλήματα: μία πολυαναμενόμενη ανακαίνιση της Β’ΦΕΠΑ, για την οποία δεν υπάρχει κανένα επίσημο έγγραφο που να την επιβεβαιώνει· ένα τρομοκρατικό εργολαβικό καθεστώς στους εργαζομένους της εστίας, με αποκορύφωμα το μηνιαίο παιχνίδι της επαναπρόσληψης να γίνεται πλέον 10ήμερο· εισαγωγή ακαδημαϊκών κριτηρίων για την παράταση διαμονής στην εστία, με σκοπό το πανεπιστήμιο να χτίσει την εικόνα του εύρυθμου ιδρύματος, το οποίο κάνει εισδοχές για τους πρωτοετείς φοιτητές/τριες, όχι δημιουργώντας νέα δωμάτια, αλλά διώχνοντας όλο και περισσότερους/ες από τα ήδη υπάρχοντα· χρόνια αβεβαιότητα για τη λειτουργία του εστιατορίου, η οποία «λύνεται» με την ανάθεσή του σε catering και κατά συνέπεια την μελλοντική απόλυση των μισών εργαζομένων. Ανάλογη κατάσταση επικρατεί σε όλες τις εστίες πανελλαδικά με τους/τις φοιτητ(ρι)ές στα Γιάννενα στα μέσα Οκτώβρη να μην έχουν πού να μείνουν. Κορυφαίο είναι και το παράδειγμα της Κρήτης όπου οι φοιτητ(ρι)ές όχι μόνο κόντεψαν να καούν από τη πυρκαγιά στο πανεπιστήμιο αλλά τους άφησαν και χωρίς στέγη . Όλα αυτά αποτελούν μέρη μίας συνολικότερης επίθεσης από το κράτος και τα αφεντικά στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα , η οποία παίρνει διάφορες μορφές, όπως η υποβάθμιση της φοιτητικής σίτισης και συντήρησης των εστιών,η εντατικοποίηση των σπουδών, οι συγχωνεύσεις τμημάτων και η επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά με το Νόμο Γαβρόγλου ή και οι πρόσφατες διασπάσεις τμημάτων όπως συνέβη με το τμήμα του Φ.Π.Ψ. Κομμάτι αυτής της επίθεσης στις βασικές ανάγκες είναι και η επιβολή του υποκατώτατου μισθού και η τοποθέτηση μπαρών στη μετακίνησή μας με τα ΜΜΜ.
ΕΚΠΑ Α.Ε.
Η εστία είναι κομμάτι του πανεπιστημίου , δηλαδή του κράτους, το οπoίο στο όνομα της κρίσης τα τελευταία χρόνια διεξάγει μια επίθεση στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα λέγοντάς μας ότι δεν υπάρχουν χρήματα για οποιαδήποτε παροχή. Ταυτόχρονα, το σύγχρονο πανεπιστήμιο προσπαθεί να επιβάλλει ένα καθεστώς ελέγχου που από τη μία στοχεύει στο να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των εκάστοτε αφεντικών, να μπορέσει να ευδοκιμήσει σε αυτό κάθε λογής επιχείρηση και να διατηρήσει τους χώρους του «καθαρούς» και φιλόξενους για κάθε είδους επενδυτή. Από την άλλη, στοχεύει στην καταστολή κάθε μορφής αντίστασης και διαφορετικής φωνής μέσα στο πανεπιστήμιο, καθώς η πειθάρχηση αποτελεί πάντα ζητούμενο για την εύρυθμη λειτουργία του.Η εντατικοποίηση του ελέγχου στην καθημερινότητά μας εκφράζεται με τα σχέδια εφαρμογής νέων τεχνολογιών, όπως οι εξατομικευμένες κάρτες εισόδου στην πανεπιστημιούπολη, που θα καθορίζουν ποιός θα μπαίνει και πότε,δίνοντας στο πανεπιστήμιο τον πλήρη έλεγχο της κίνησής μας,εντείνοντας τον έλεγχο και την αποξένωση στην καθημερινότητά μας,μετατρέποντάς μας από ενεργά κοινωνικά υποκείμενα σε ψηφία. Επειδή όμως κάτι τέτοιο στοχεύει στην κατάργηση του ασύλου, είτε γίνει με εκσυγχρονισμένο είτε με ”παραδοσιακό” τρόπο, που είναι ένα θέμα ευαίσθητο για τους/τις φοιτητ(ρι)ές και θα προκαλέσει αντιδράσεις, το πανεπιστήμιο πρέπει να βρει ένα τρόπο να νομιμοποιήσει την παρέμβασή του απέναντι σε όσες/ους του χαλάνε τα σχέδια. Κατασκευάζει, λοιπόν, τη θεωρία περί ανομίας εντός των πανεπιστημίων, θέτει στο στόχαστρο καταλήψεις και αυτοοργανωμένους χώρους και είναι πάντα σε εγρήγορση να τους καταστείλει όταν ξεφεύγουν από τον έλεγχό του. Παράλληλα αποσιωπά και υπονομεύει τα ουσιαστικά προβλήματα -αυτά που αφορούν τις ανάγκες των φοιτητών/τριων και των εργαζομένων του, τα οποία το ίδιο δημιουργεί και συντηρεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τακτικής είναι η φρενήρης ενασχόληση όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας με την κατάληψη της φοιτητικής ομάδας του Ρουβίκωνα στην φιλοσοφική και όχι με το μεσαιωνικό εργολαβικό καθεστώς στην καθαριότητα ή την υποσυντήρηση του κτηρίου ή την συνολική υποβάθμιση των εστιών. Το μόνο που κατάφεραν οι πανεπιστημιακοί με την «υπεράσπιση» της ελεύθερης διακίνησης ιδεών είναι να δώσουν χώρο σε φασιστοειδή να εκφραστούν με συνθήματα σε τοίχους και να πετάξουν τρικάκια. Είναι ξεκάθαρο ότι το πανεπιστήμιο ,όντας κομμάτι του κράτους, ψάχνει διαρκώς αφορμές για να επιτεθεί σε κατειλημμένους και αυτοοργανωμένους χώρους, ότι διεξάγει μία κατασταλτική επίθεση εναντίων όλων των καταλήψεων και είναι ξεκάθαρο για εμάς ότι θα τους υπερασπιστούμε.
Ο μύθος του εγκληματία-εξωεστιακού/εγκληματία-καταληψία
Πάλι η θεωρία της ανομίας θα του λύσει τα χέρια και στην περίπτωση της εστίας. Οι κλοπές που έγιναν το καλοκαίρι θα αποδοθούν από το πανεπιστήμιο και τους εκφραστές του (Ζιάκας, Πολυμενέας) στον «αχαρτογράφητο» κόσμο που μένει στην εστία, δηλαδή άτομα από τις καταλήψεις στέγης. Αυτή η θεωρία υιοθετείται και από κάποιον ”ανώνυμο” εστιακό που χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη της άποψής του – με την ευκολία που του παρέχει η ανωνυμία – δαιμονοποιεί τον εξωεστιακό που «έρχεται με μια μάσκα να καταλύσει τη νομιμότητα εντός της εστίας», λες και οι συνοικότροφοι/ισσες μας, επειδή φέρουν τη φοιτητική ταυτότητα, είναι στο απυρόβλητο. Μήπως η φοιτητική ταυτότητα δεν συνεπάγεται αγιοσύνη; Όλα αυτά εδραιώνουν τον μύθο του αγνώστου-εξωεστιακού-εγκληματία στην κοινή γνώμη της εστίας νομιμοποιώντας κατασταλτικές πρακτικές από μεριάς του πανεπιστημίου-κράτους. Όσοι μένουν σε καταλήψεις στέγης ή δραστηριοποιούνται πολιτικά και κοινωνικά σε καταλήψεις εντός της εστίας δεν είναι άγνωστοι και επικίνδυνοι εγκληματίες, αλλά άτομα που το έχουν ανάγκη ή επιλέγουν να ζουν και να οργανώνονται αντιεμπορευματικά και να αποτελούν μέρος της εστιακής κοινότητας. Αντίθετα με όσους έχουν επιλέξει να δράσουν ανώνυμα μέσα στα χρόνια,όπως οι φασίστες που πέρυσι επιτέθηκαν με πυροσβεστήρα σε μια συνοικότροφο ,ο αγωνιζόμενος κόσμος της εστίας δίνει ζωντάνια στο δημόσιο χώρο, μιλά και δρα στο δημόσιο πεδίο .
Κάν’το αυτοοργανωμένα
Και εμείς λοιπόν ως ένας κατειλημμένος κοινωνικός χώρος στη ΦΕΠΑ υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις ως χώρους ελευθερίας, αγώνα και δόμησης ενός νέου τρόπου ζωής, αυτού της αυτοοργάνωσης. Σε μια εποχή που το κράτος γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτικό,παίρνουμε τη θέση των απο τα κάτω στον ταξικό πόλεμο.Ό,τι κάνουμε το κάνουμε ανοιχτά και καλούμε και άλλο κόσμο να κάνει το ίδιο. Επιλέγουμε εμείς να αποφασίζουμε για εμάς και τις ανάγκες μας μέσα από την εβδομαδιαία συνέλευση μας που λειτουργεί οριζόντια απορρίπτοντας την ιεραρχία και κομματικές λογικές. Δημιουργούμε χώρους που προσπαθούμε να ζούμε χωρίς να αναπαράγουμε εξουσιαστικές και καταπιεστικές σχέσεις, να συνυπάρχουμε ελεύθερα και να συνδιαμορφώνουμε όλες και όλοι μαζί τους όρους διαβίωσής μας. Εμείς οι ίδιοι/ες είμαστε αυτοί/ες που πρέπει να περιφρουρήσουμε τους χώρους μας και δεν θέλουμε ούτε παραπάνω φύλακες, ούτε μπάτσους να μας προσέχουν, ούτε καρτελάκια. Και ναι, σε αυτούς τους χώρους κάποιες/οι δε χωράνε. Δε χωράνε όσοι/ες μας καταπιέζουν, μας τραμπουκίζουν για το χρώμα μας, για το φύλο μας, για την εμφάνισή και τη σεξουαλικότητά μας, όσοι και όσες ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά του κράτους και των αφεντικών. Αυτοί/ες πήραν θέση. Το ίδιο και εμείς.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ
ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΕΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΣ
Αυτοοργανωμένος κοινωνικός χώρος στη ΦΕΠΑ
Common Multiple