Ήδη από την προηγούμενη τετραετία ο ΣΥΡΙΖΑ, έχτιζε ένα επικοινωνιακό ανθρωπιστικό προφίλ υπέρ των αγώνων των καταπιεσμένων σε μία προσπάθεια αρχικά να αφομοιώσει ένα μέρος των κινημάτων και να πάρει την εξουσία και στη συνέχεια συγκυβερνώντας με τους ακροδεξιούς των Αν.Ελλ. να καταπραΰνει τις αντιδράσεις, αλλά και να προσπαθήσει να εξασφαλίσει την επανεκλογή του. Πλάι όμως σε όλα αυτά, πέρασε τον νόμο για την κύρυξη απεργίας(50%+1) κρίνοντας παράνομες το 99% των απεργιών, εκκένωσε καταλήψεις, έκανε συλλήψεις και ξυλοδαρμούς, χτύπησε πορείες και διαδηλώσεις. Έβαλε μπάρες στα ΜΜΜ εμποδίζοντας και με φυσικό τρόπο την είσοδο σε όσους/ες δεν είχαν εισιτήριο. Επίσης, άνοιξε το δρόμο για αναπτυξιακά προγράμματα στο κέντρο και στις γειτονιές μας, καθαρίζοντάς τις παράλληλα από οτιδήποτε «βρώμικο», βλ. επιχειρήσεις σκούπα έξω από την ΑΣΣΟΕ, ώστε να είναι πιο ελκυστικές για τους επενδυτές και τους τουρίστες. Συνέχισε τη διαχείριση των μεταναστών μέσα από το στρατό και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βάζοντας και τις «φιλικές» ΜΚΟ στην εξίσωση της εκμετάλλευσης. Τέλος, όσον αφορά το άσυλο είχε πάλι με έναν πιο εύπεπτο ρητορικά τρόπο εισάγει την έννοια της «ανομίας» στα πανεπιστήμια και την ανάγκη πάταξής της, βάζοντας ως αιχμή το ζήτημα της «ασφάλειας» των φοιτητών/ριών και ρίχνοντας στο τραπέζι και την ιδέα για ηλεκτρονικές κάρτες εισόδου. Με αυτές τις κάρτες στην ουσία θα απέκλειε από πανεπιστημιακούς χώρους όσους/ες εκείνος όριζε ότι δεν είχαν άμεση σχέση με αυτούς, αλλά και θα φακέλωνε και όποια/ον έπαιρνε εντέλει την πολυπόθητη κάρτα.
Η ΝΔ βάζοντας μπροστά τα εθνικά “δίκαια”, την τόνωση της εθνικής συνείδησης και την ασφάλεια των πολιτών, αυτή τη φορά από όσους απειλούν την καθεστηκυία τάξη, ανέλαβε την εξουσία πατώντας σε ζητήματα που ο ΣΥΡΙΖΑ επικοινωνιακά δυσκολευόταν να στηρίξει. Από τη μία λοιπόν συνέχισε και συνεχίζει την επίθεση στους από τα κάτω, με την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και των επισφαλών θέσεων εργασίας, με τα άπιαστα νοίκια στο κέντρο και στις γειτονιές μας, με την δίωξη και προφυλάκιση ανθρώπων ακόμη και για κλοπή αντικειμένων ευτελούς αξίας. Εξακολούθησε τη διαχείριση των μεταναστών/ριων μέσω των στρατοπέδων συγκέντρωσης ανά την Ελλάδα και με τις επαναπροωθήσεις κάποιων άλλων κ.α. Από την άλλη, ταυτόχρονα φροντίζει να καταστέλει όποιον/α αγωνίζεται και όποια/ον αντιστέκεται, είτε έμμεσα μέσω του νέου νόμου περί συλλαλητηρίων ή μέσω του φακελώματος των σωματείων ή μέσω της κατάργησης του ασύλου είτε άμεσα με προσλήψεις μπάτσων, εκκενώσεις καταλήψεων, παρακολουθήσεις, συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και στοχοποίηση-ποινικοποίηση κοινωνικών και ταξικών αγώνων, αγωνιστών/ριών. Είναι σαφές ότι το κράτος είναι συνεχές, όπως και οι πρακτικές του, κι αυτό που αλλάζει με την εκάστοτε κυβέρνηση είναι η μεθοδικότητά της επίθεσης. Μία επίθεση που δεχόμαστε καθημερινά στις ζωές μας πολύμορφα, όπου το κράτος θα είναι πάντα εκεί για να καταστείλει όσους/ες αντιστέκονται σε αυτή.
…που για μας που τη βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας…
Οι Φοιτητικές εστίες της Πανεπιστημιούπολης και όχι μόνο, απότελουν κομμάτι της ίδιας καθημερινότητας και κανονικότητας, οπότε, η αναγωγή των παραπάνω στη ΦΕΠΑ γίνεται εύκολα. Αρχικά, η δυσκολία κάλυψης της ανάγκης για στέγη εκφράζεται στην εστία πολύμορφα. Περιορίζεται ο αριθμός των νεοεισαχθέντων λόγω ανακαίνισης της Β’ΦΕΠΑ, χωρίς καμία έγγραφη ένδειξη για το τι θα απογίνουν όσες και όσοι μένουν έξω. Επίσης, μειώνεται ο χρόνος διαμονής εδώ, είτε με τη θέσπιση του ν+2 και μελλοντικές καταργήσεις των παρατάσεων, είτε με την εντολή Μαστοράκου περί εκκένωσης δωματίου προκειμένου να γίνει δεκτή η αίτηση για πτυχίο, είτε με την εκδίωξη μεταπτυχιακών φοιτητών/τριών που περιμένουν να γίνει δεκτή η επανεισαγωγή τους. Εννοείται ότι ανεπιθύμητοι είναι και όσοι/ες δεν πληρούν πια τα ακαδημαϊκά κριτήρια ή αυτοί/ες που ποτέ δεν τα πληρούσαν και έχουν επιλέξει να κάνουν καταλήψεις στέγης εντός της εστίας. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η λύση του πανεπιστημίου ήταν η εκδίωξη τους, μέχρι την εναντίωση του Συλλόγου, αλλά και η καλλιέργεια ενός κλίματος φόβου προς τους «άγνωστους» εξωεστιακούς, λες και το φακέλωμα από τη γραμματεία είναι το κριτήριο εμπιστοσύνης προς το/τη γείτονά/ισσά σου. Η επίθεση και η υποβάθμιση της ζωής μας εκφράζεται και σε άλλα πεδία, όπως στο ζήτημα του εστιατορίου. Από τη μία η ποσότητα και η ποιότητα του φαγητού συνεχώς χειροτερεύουν και από την άλλη οι θέσεις εργασίας στο εστιατόριο μειώθηκαν δραματικά με αποτέλεσμα κάποιοι/ες να χάσουν την δουλειά τους και οι εναπομείναντες/νασες να ζουν υπό καθεστώς επισφάλειας και εντατικοποίησης της εργασίας τους, όπως και οι εργαζόμενοι στη συντήρηση. Τέλος, εδώ στην εστία δεχόμαστε καθημερινά σεξιστικές επιθέσεις όπως αυτές απέναντι στο Μαύρο δάσος ή και εντός των εστιών, με την ταξική μας θέση να μας καθιστά ακόμα πιο εύκολους στόχους, καθώς κανείς και καμία πέρα από μας δεν θα ενδιαφερθεί.
…κάθε άλλο παρά καινούρια είναι.
Εμείς λοιπόν αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά αποτελούν κομμάτια μίας συνολικότερης επίθεσης στους από τα κάτω και όντας/ούσες οι από τα κάτω δεν μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Και μιας και η επίθεση είναι συνολική, συνολική θέλουμε να είναι και η απάντησή μας. Μια απάντηση που επιλέγουμε να δώσουμε αυτοοργανωμένα, μακριά από κομματικές γραμμές, γιατί θέλουμε εμείς οι ίδιες/οι και όχι κάποιος/α ειδικός/ή να σχεδιάζουμε το πως θα αγωνιστούμε, ισότιμα και αντιιεραρχικά, και μακριά από κάθε έτοιμη λύση που έρχεται από τα πάνω, δηλαδή από αυτούς/ες που μας δημιουργούν το πρόβλημα και άρα σίγουρα δεν θα αποτελέσουν μέρος της λύσης του. Για αυτό έχουμε επιλέξει συνειδητά να καταλάβουμε έναν χώρο στον 2ο όροφο της Α’ΦΕΠΑ, έναν χώρο που ανήκει στο πανεπιστήμιο, συνάμα και στο ελληνικό κράτος. Κατάληψη για εμάς σημαίνει κέντρο αγώνα, πολιτικό εργαστήρι, αλλά και απελευθέρωση ενός εδάφους από κάθε λογής εξουσιαστικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις και λογικές, δηλαδή σχέσεις και λογικές που εντοπίζουμε στην οικογένεια, στην δουλειά, το πανεπιστήμιο, αλλα και ευρύτερα στην καθημερινότητά μας.
– Από την εντατικοποίηση στην εργασία μας, μέχρι την εντατικοποίηση των σπουδών μας
-Από την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία, μέχρι τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας των εργαζομένων της εστίας
-Από τον αποκλεισμό από τα ΜΜΜ με τις ηλεκτρονικές κάρτες, μέχρι την απαγόρευση να πάρει μερίδα όποια/ος δεν έχει κάρτα σίτισης
-Από το ξέπλυμα και την πολιτική κάλυψη των φασιστών της ΧΑ, μέχρι τη συγκάλυψη των εστιακών φασιστών από τον Ζιάκα
-Από το χώρο που παίρνουν οι φασίστες σε επίπεδο λόγου μέσα από συλλαλητήρια για τη βόρεια Μακεδονία, μέχρι την επανεμφάνιση μαιάνδρων στους τοίχους της εστίας
-Από τα τελεσίγραφα των σπιτονοικοκύρηδων για να αδειάσουμε τα σπίτια τους και να γίνουν airbnb, μέχρι τα τελεσίγραφα για να αδειάσουμε τα δωμάτιά μας
-Από τα τελεσίγραφα του Χρυσοχοίδη, τις εκκενώσεις καταλήψεων και το μπάζωμά τους, μέχρι το βγάλσιμο πορτών από τα κατειλημμένα αποθηκάκια
-Από την καλλιέργεια φόβου προς το διαφορετικό και το ξένο, μέχρι το φόβο για τους/ις «εξωεστιακούς/ες»
-Από τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς και την κανονικοποίηση της έμφυλης βίας, μέχρι την σεξουαλική επίθεση στην κοπέλα στο ΑΠΘ και τα καθημερινά σκηνικά σεξιστικών επιθέσεων στο Μαύρο Δάσος ή και μέσα στην εστία
Έχουμε χίλιους λόγους για να συναντηθούμε και άλλους τόσους για να αντισταθούμε
Καλούμε σε ανοιχτή συζήτηση στις 9/2 και 18.00 για να σας παρουσιάσουμε και να συζητήσουμε σχετικά με την επανεκκίνηση της συνέλευσης.
Common Multiple